Jazz kao noviji i specifican muzicki stil radja se krajem XIX i pocetkom XX veka u Sjedinjenim Americkim Drzavama, a njegovi su koreni su u africkoj tradicionalnoj muzici.

Ovaj pravac prepoznatljiv je po upotrebi bluz nota, sinkopa, svinga, poliritmova i improvizacije. Često se za džez kaže da je sav satkan od improvizacije. Medjutim, upravo je improvizacija ono što odvaja džez od klasične muzike. Specifikum džez muzike, pa i same ove improvizacije, leži u činjenici da su džez muzičari bili često neobrazovani u muzičkom smislu, ali izrazito talentovani, što je džezu dalo dodatnu notu, notu topline, lične priče i njenog doživljaja u trenu, trenu kad se muzika i izvodi. Kreativnosti džez muzičarima nikad nije nedostajalo, smelo i hrabro, znalački i tvorački znali su od običnog trenutka napraviti onaj za pamćenje. U početku se džez svirao po predgradjima i zabačenim barovima, daleko od ušiju publike istančanog sluha. Kao pravac, džez je pretrpeo i brojne kritike zbog naglašene erotičnosti u novom zvuku koji je doneo, da bi četrdesete godine donele nove stilove namenjene široj publici, što je bio ozbiljan ulazak džeza u svet muzike koja je danas izuzetno cenjena, muzike koja se sluša kako u koncertnim dvoranama tako i u jazz klubovima. Danas jazz zauzima značajno mesto i u izučavanju na muzičkim akadamijama, pa čak i na specijalizovanim jazz akademijama.

Oko vremenskog okvira nastanka džeza istoričari su prilično saglasni, ali, to nije slučaj kada govorimo o samom poreklu reči „jazz“. Jedni tvrde da je naziv proizišao iz imena izvesnog Jasbo Browna. Drugi, reč „jazz“ svrstavaju u francuski recnik, i to na način da „jazz“ dolazi od reči “Jaser” (brbljati), radi se, znači, o razgovoru, ali razgovoru među instrumentima. Bilo kako bilo, svi oni koji su zavoleli džez, zavoleli su ga zbog slobode koju ovaj pravac oličava, a svakako ne zbog samog porekla reči. Jazz je priča koja se da otkriti samo srcem.